4669. Γιάννης Ρίτσος, Διάρκεια
Για τα θέματα πατήστε εδώ
Α. Το ποίημα είναι μοντέρνο. Για τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το μοντέρνο ποίημα δείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις.
Β. Η νύχτα μας κοιτάζει (προσωποποίηση) μέσα από τα φυλλώματα των άστρων (μεταφορά). Τα στοιχεία αυτά προσδίδουν στο ποίημα τον ποιητικό, λυρικό και μοντέρνο χαρακτήρα του. Μια απλή καθημερινή εμπειρία - η ενατένιση του έναστρου ουρανού- μετατρέπεται σε λόγο ποιητικό. Η τολμηρή χρήση των στοιχείων αυτών, με τρόπο που απέχει από την καθημερινή, τετριμμένη γλώσσα δίνει στο κείμενο τον λυρισμό και το μοντέρνο ύφος. Η πυκνότητα των άστρων θυμίζει συνειρμικά στον ποιητή τα φυλλώματα των δέντρων. Η εμπειρία του παρουσιάζεται αντεστραμμένη. Δεν είναι αυτός που ατενίζει τη νύχτα και τα αστέρια, αλλά η νύχτα είναι αυτή που τον κοιτάζει μέσα από τα πυκνά άστρα του ουρανού.
Β3. Η ενατένιση του ουρανού μιαν έναστρη νύχτα προκαλεί στον ποιητή στοχαστική διάθεση, για το εφήμερο της ανθρώπινης ζωής. Η εμπειρία και ο προβληματισμός αυτός δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον ποιητή. Το τέλος της ζωής, το πέρασμα από την ύπαρξη στην ανυπαρξία αποτελεί μια διαχρονική και πανανθρώπινη αγωνία και ανησυχία, που δικαιολογεί τη χρήση του α πληθυντικού προσώπου από τον ποιητή.
Για τα θέματα πατήστε εδώ
Α. Το ποίημα είναι μοντέρνο. Για τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το μοντέρνο ποίημα δείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις.
Β. Η νύχτα μας κοιτάζει (προσωποποίηση) μέσα από τα φυλλώματα των άστρων (μεταφορά). Τα στοιχεία αυτά προσδίδουν στο ποίημα τον ποιητικό, λυρικό και μοντέρνο χαρακτήρα του. Μια απλή καθημερινή εμπειρία - η ενατένιση του έναστρου ουρανού- μετατρέπεται σε λόγο ποιητικό. Η τολμηρή χρήση των στοιχείων αυτών, με τρόπο που απέχει από την καθημερινή, τετριμμένη γλώσσα δίνει στο κείμενο τον λυρισμό και το μοντέρνο ύφος. Η πυκνότητα των άστρων θυμίζει συνειρμικά στον ποιητή τα φυλλώματα των δέντρων. Η εμπειρία του παρουσιάζεται αντεστραμμένη. Δεν είναι αυτός που ατενίζει τη νύχτα και τα αστέρια, αλλά η νύχτα είναι αυτή που τον κοιτάζει μέσα από τα πυκνά άστρα του ουρανού.
Β3. Η ενατένιση του ουρανού μιαν έναστρη νύχτα προκαλεί στον ποιητή στοχαστική διάθεση, για το εφήμερο της ανθρώπινης ζωής. Η εμπειρία και ο προβληματισμός αυτός δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον ποιητή. Το τέλος της ζωής, το πέρασμα από την ύπαρξη στην ανυπαρξία αποτελεί μια διαχρονική και πανανθρώπινη αγωνία και ανησυχία, που δικαιολογεί τη χρήση του α πληθυντικού προσώπου από τον ποιητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου